Σχεδόν δώδεκα χρόνια ύστερα από εκείνη τη μαγική νύχτα στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, στις 26 Σεπτεμβρίου 1997, η ανάμνηση από τη συναυλία των U2 στην Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώτης, τότε, παρέμενε ώς πρόσφατα η κορυφαία -συναυλιακή- εμπειρία της ζωής μου. Μέχρι που ήρθαν και πάλι ο Μπόνο, o Ετζ, ο Ανταμ και ο Λάρι να εκθρονίσουν τους εαυτούς τους για να ξανακαθίσουν ωριμότεροι, αρτιότεροι και πιο εντυπωσιακοί από ποτέ στην κορυφή.
Παρίσι 12 Ιουλίου
Συνέβη στο κατάμεστο από 80.000 ανθρώπους Stade de France. Μπαίνοντας στο στάδιο, γύρω στις 8 το απόγευμα κι ενώ οι Kaiser Chiefs ήδη ζέσταιναν το κοινό, τα στόματα αυτόματα άνοιξαν για να εκφράσουν έκπληξη και θαυμασμό για τη μεγαλειώδη σκηνή που αντίκριζαν τα μάτια μας. Το περιβόητο πια «Claw», μεγαλοπρεπές και πελώριο, ύψους περίπου 80 μέτρων, έδινε υπόσταση στο οκταετές όραμα του Μπόνο για μια σκηνή που θα επέτρεπε στον κόσμο να περικυκλώνει το συγκρότημα.
Το «Claw» θυμίζει διαστημόπλοιο προσγειωμένο μέσα στο γήπεδο, κάνει τα πάντα γύρω του να μοιάζουν απίστευτα μικρά, βοηθώντας έτσι με τη «συναισθηματική» αρχιτεκτονική του να δημιουργηθεί μοναδική ατμόσφαιρα. Οι Kaiser Chiefs ολοκλήρωσαν με το «Ruby» την εμφάνισή τους κι εμείς είχαμε όλον τον χρόνο να χαζέψουμε τη σκηνή. Εμοιαζε να είναι βγαλμένη από την «Οδύσσεια του διαστήματος» ενώ το κυκλικό της σχήμα έδινε την εξήγηση για την ονομασία της περιοδείας: 360ο Tour. Ο στόχος ήταν να μπορούν να βλέπουν όλοι οι θεατές μέσα σε ένα στάδιο, όπου κι αν κάθονταν. Και οι Γουίλι Γουίλιαμς, show director, και Μαρκ Φίσερ, αρχιτέκτονας, εδώ και χρόνια συνεργάτες του συγκροτήματος, το κατάφεραν.
H τεχνολογία ήρθε να βάλει τον δικό της λίθο με τη μεγαλύτερη LED οθόνη που έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ σε live. Mε ύψος 24 μέτρα, πλάτος 16 μ. κυκλικό σχήμα 360ο, μισό εκατομμύριο pixels και τη δυνατότητα να αλλάζει σχήματα, η οθόνη συμπλήρωνε ιδανικά τη σκηνή.
Στις κερκίδες το ένα «κύμα» διαδεχόταν το άλλο, καλώντας ανυπόμονα τους τέσσερις Ιρλανδούς σταρ στη σκηνή. Οι ιαχές «U2» και «Mπόνο» δονούσαν την ατμόσφαιρα. Δύο ελληνικές σημαίες (οι μοναδικές, είναι η αλήθεια, σε ολόκληρο το στάδιο), μία στο κέντρο του γηπέδου και μία στην εξέδρα, «φώναζαν» την ελληνική παρουσία και γεννούσαν απορία: Ποιος είναι, άραγε, ο λόγος που σε ωθεί να υψώσεις τη σημαία της χώρας σου σε μια συναυλία...
Οι σκέψεις εξαφανίστηκαν μόλις ο Λάρι εμφανίστηκε πρώτος στη σκηνή και πήρε τη θέση του, στο κέντρο, εκεί που είχε στήσει την ντραμς του. Τα μεγάφωνα έπαιζαν το «Space oddity» του Μπάουι, ο κόσμος παραληρούσε και η πτήση προς την έκσταση ξεκινούσε. Ο Μπόνο ανεβαίνει τελευταίος και το «Breathe» από το νέο άλμπουμ τους «No line on the horizon» ανοίγει τη συναυλία. Οι δύο γέφυρες που ξεκινούν από τη σκηνή και καταλήγουν στους θαυμαστές φέρνουν τον Ετζ και τον Ανταμ να σολάρουν με μανία δίπλα στους πιο φανατικούς του συγκροτήματος, που έχουν πάει από τις 17:30 στην επονομαζόμενη Red Arena. Τα εισιτήρια αυτά είναι λίγο πιο ακριβά, και το έξτρα ποσό πηγαίνει στην οργάνωση RED, μία από τις φιλανθρωπικές πρωτοβουλίες δράσεις του Μπόνο, που ασχολείται με την καταπολέμηση του AIDS στην Αφρική.
Ακολούθησαν 20 τραγούδια που μας κράτησαν όρθιους για τις επόμενες δύο ώρες, να χορεύουμε και να τραγουδάμε ασταμάτητα ενώ παράλληλα προσπαθούσαμε να εγκλωβίσουμε την ευτυχία μας σε βίντεο και φωτογραφίες. Ο στόχος του Μπόνο να γίνει ο κόσμος σε κάθε συναυλία το πέμπτο μέλος του συγκροτήματος είχε επιτευχθεί.
Κάποια στιγμή αποσύρονται και ο κόσμος παραληρεί. Η επιστροφή για το ανκόρ ήταν θέμα χρόνου. Κανείς δεν πίστεψε, ούτε στιγμή, ότι δεν θα επιστρέψουν. Και, όντως, ανεβαίνουν και πάλι. Παίζουν τρία ακόμη τραγούδια. Η μαγική βραδιά κλείνει με το «Moment of surrender» τυπικά και μόνον εκείνη τη στιγμή. Η ανάμνηση από τη μεγαλειώδη αυτή συναυλία δεν ξεθωριάζει με το πέρασμα του χρόνου και έτσι κάθε τόσο γίνεται το θέμα συζήτησης όπου σταθούμε και βρεθούμε. Αρκεί μόνο μία αφορμή και η καλύτερη, φυσικά, είναι πάντα ένα κομμάτι των U2.
Φεύγοντας, έχουμε πλέον καταλήξει ότι, μετά τις συναυλίες των U2, ήρθε η ώρα να απαγορευτεί η χρήση μίας από τις πιο πολυακουσμένες και χρησιμοποιημένες τελευταία λέξεις, της «υπερπαραγωγής», -με την κυριολεκτική της σημασία, τουλάχιστον- από όσους αναφέρονται σε καλλιτεχνικά δρώμενα. Γιατί, με το «360ο Tour», η μπάντα από το Δουβλίνο μετουσίωσε σε γεγονός την πραγματική υπόσταση της λέξης.
Βερολίνο, 18 Ιουλίου
Μια ελαφριά συννεφιά «φέρνει» τη θερμοκρασία στο ιδανικό σημείο για ευχάριστες βόλτες και πολύ περπάτημα σε μια πόλη όπου, παραδόξως, εκτός από τα μακό αρκετών 45άρηδων ροκάδων που περιφέρονται με σακίδια στους ώμους και μπίρες στο χέρι, τίποτα δεν μαρτυρά αυτό που θα γίνει το βράδυ. Ούτε μία αφίσα στους δρόμους ούτε μία διαφήμιση. Κι όμως, στις 7 το απόγευμα, είναι όλοι εκεί. Γύρω από το Ολυμπιακό Στάδιο έχει στηθεί ένα πολύχρωμο «πανηγύρι» με μπίρες, κοκτέιλ, πρέτσελ, βουρστ και αναμνηστικά για το εξίσου πολύχρωμο κοινό.
Περίπου στις 8, η μουσική ξεκινά και από τις πρώτες νότες σείεται το γήπεδο. Οι Snow Patrol κάνουν το support και ξεσηκώνουν τα πλήθη. Αποχωρούν και το διαστημόπλοιο -πως αστειευόμενος ονόμασε ο Μπόνο τη 360° σκηνή τους- ετοιμάζεται, ενώ από τα μεγάφωνα ακούγεται μόνον Μπάουι (!). Δέκα λεπτά πριν από τις 9. Εμφανίζονται ένας ένας. Πανζουρλισμός! 80.000 άνθρωποι -που, σημειωτέον, δεν ξανακάθησαν σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας- όρθιοι. «Breathe», «No line on the horizon», «Only love», «Still haven’t found what I’m looking for», «Beautiful day», «Angel of Harlem»... Εδώ κάτι συμβαίνει. Οι πρώτες νότες ακούγονται ξανά και ξανά και διακρίνουμε μια αναστάτωση. Ο Μπόνο μιλά με το κοινό και ανεβάζει στη σκηνή τρεις νεαρούς μουσικούς από την Πράγα. Επαιξαν μαζί του -εξαιρετικά ομολογουμένως- και τελείωσαν ακολουθώντας τον Ιρλανδό ρόκερ σε έναν υπέροχο αυτοσχεδιασμό με τα «Μan in the mirror» και «Don’t stop till you get enough», αποτίοντας φόρο τιμής στον βασιλιά της ποπ. Και, φυσικά, η ώρα του Νέλσον Μαντέλα. Το «Happy birthday» τραγουδήθηκε τόσο δυνατά που σίγουρα έφτασε στ’ αφτιά του εορτάζοντα εκείνη την ημέρα Αφρικανού Προέδρου.
Δύο ώρες και 15 λεπτά έμειναν στη σκηνή. Τραγούδησαν τα πάντα. «Δεν υπάρχουν λόγια», θα ήταν για πολύ καιρό η απάντησή μου στην ερώτηση «Πώς ήταν;». Αυτό και η υπέροχη αίσθηση του «Ημουν κι εγώ εκεί!».
Δουβλίνο 25 Ιουλίου
Βρεθήκαμε στο δουβλίνο, τουρίστες, μεταξύ άλλων τουριστών «εκλεκτικοί συγγενείς», τολμώ να πω, μιας και σίγουρα είμασταν εκεί για τον ίδιο λόγο: Τις τρεις συναυλίες των U2. Από την πρώτη στιγμή που περπατήσαμε στους δρόμους της πόλης αναπνέαμε τον αέρα της μπάντας. Σε κάθε εμπορικό κατάστημα, από τα προφανή δισκάδικα μέχρι τα Louis Vuitton, ακόμη και πλανόδιοι μουσικοί μάς συνόδευαν με τη μουσική τους και μας ανέβαζαν την προσμονή. Σε βροχερή ατμόσφαιρα, τις πέντε ημέρες που μείναμε στο Δουβλίνο ήπιαμε άφθονη Guinness, είδαμε tribute bands των U2, χορέψαμε στο Temple bar και ακούσαμε πολύ πολύ καλή μουσική στο Whelan.
Περίπου στις επτά η ώρα το απόγευμα της συναυλίας φτάσαμε στο Croke park. Eπαιζε ο Ντέμιεν Ντέμπσεϊ ήδη, το γήπεδο ήταν σχεδόν γεμάτο και μετά τους αρκετά καλούς για ζέσταμα Kaiser Chiefs σε μουσική υπόκρουση του «Space oddity» του Μπάουι, επιτέλους βγήκαν στη σκηνή.
Ο μπόνο ανεβάζει τους σφυγμούς μας λέγοντας πως το καλύτερο μέρος για να δεις τους είναι το U2 liveΔουβλίνο. Καταπληκτική εκτέλεση του «Crazy». Ο Λάρι αφήνει την ντραμς και παίζει μπόνγκο. Φανταστικός. Στο ιδιαίτερο για τη χώρα «Sunday bloody Sunday» ο κόσμος παραληρούσε.
Οπως πάντα, ο Μπόνο συνδύασε την τέχνη με την τεχνολογία αλλά και την πολιτική: Μια σύνδεση με έναν διαστημικό σταθμό, παρέλαση εθελοντών στο «Walk on» με τις μάσκες της βραβευμένης με Νόμπελ Ειρήνης και πολιτικής κρατούμενης σήμερα στη Βιρμανία Αούνγκ Σαν Σούου Κίι, και το μήνυμα του αρχιεπισκόπου Ντέσμοντ Τούτου.
Δίπλα μας, στην αρένα, μια παρέα αγοριών από το Μπέλφαστ σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας μάς αγκάλιαζε, μας σήκωσαν επανειλημμένως στους ώμους τους, μας κέρασαν μπίρες, που απαγορεύονταν -όπως και το τσιγάρο σε αυτό το σημείο του γηπέδου- και μας έκανε να αισθανθούμε τον ίδιο παλμό που οι ίδιοι βίωναν με το αγαπημένο τους γκρουπ.
Aυτοί οι Ιρλανδοί, και τόσοι άλλοι πιστοί οπαδοί των U2, ήταν αυτοί που πραγματικά με κάνουν να μην μπορώ να ξεχωρίσω αν το highlight της συναυλίας ήταν η μπάντα, o Μπόνο, η σκηνή ή αυτοί οι ίδιοι, που τόσο ζεστά, τόσο πηγαία, τόσο φανατικά ανταποκρίνονταν σε κάθε στίχο, κάθε νότα, κάθε νεύμα της μπάντας.
Λονδίνο 15 Αυγούστου
Η συναυλία ξεκινάει με τραγούδια από το καινούριο άλμπουμ. Με τα «Breath», «No line on the horizon», «Get on your boots» και «Magnificent» o κόσμος έχει ήδη ζεσταθεί, με τον Μπόνο να τραγουδάει πάνω στη γέφυρα. Η συνέχεια μας επιφυλάσσει αγαπημένες επιτυχίες από το παρελθόν, με το κοινό να συμμετέχει με απίστευτο παλμό.
Στο «Angel of Harlem» ο Μπόνο μάς ανακοινώνει ότι θα κάνει ένα πείραμα παίρνοντας από το κοινό εθελοντές για να παίξουν μαζί τους (δεν λείπει, φυσικά, το tribute με τα «Man in the mirror» και «Don’ t stop till you get enough» ως φόρο τιμής στον Μάικλ Τζάκσον). Συνεχίζουμε με «Unknown caller», «The unforgettable fire», «City of blinding lights», «Vertigo», «Sunday bloody Sunday», «Pride», «Walk on» (η σκηνή γεμίζει με εθελοντές, οι οποίοι φορούν μάσκες της Αούνγκ Σαν Σούου Κίι, εκλεγμένης κυβερνήτη της Μπούρμα, η οποία βρίσκεται σε κατ’ οίκον περιορισμό τα τελευταία 20 χρόνια.
Στη συνέχεια, ο Μπόνο φοράει ένα τζάκετ με led τα οποία δημιουργούν μια απίστευτη ατμόσφαιρα, που μόνο στο «Ultraviolet» («Light my way») θα μπορούσαμε να ζήσουμε. Επίσης, είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε το «Bad», το οποίο υπήρχε στη set list μόνον του Δουβλίνου και για το τέλος μιας τόσο υπέροχης βραδιάς το «Moment of surrender», υπέροχο δέσιμο των παλιών τραγουδιών με τα καινούρια.
Βλάσης Μαρωνίτης, Ζωή Κίττα, Ιουλία Κοτσιφάκη, Νίκος Πανταζής
Πηγή: ΕΘΝΟΣ
