Η ΕΝΟΤΗΤΑ είναι μια πολύ μεγάλη λέξη στην ελληνική. Όμως, κυριολεκτικά δεινοπαθεί, υποφέρει και κατεξευτελίζεται από πολιτικούς. Δεν την σέβονται επειδή δεν την εννοούν. Και δεν την εννοούν επειδή απαιτούν να την κόψουν και να την ράψουν στα σπιθαμιαία και ευτελή κομματικά και ιδεολογικά μέτρα και συμφέροντά τους. Η ενότητα είναι μια λέξη που, ανέκαθεν, έρχεται και επανέρχεται στα χείλη ηγετών του ΑΚΕΛ.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Σε δηλώσεις του την περ. Τετάρτη στην Αχερίτου, κατά τα εγκαίνια οικήματος των λαϊκών οργανώσεων, υποστήριξε ότι, για να επιτευχθεί λύση στο Κυπριακό, χρειάζεται σύνεση, σύμπνοια και κοινή γραμμή, με την «αφειδώλευτη υποστήριξη της Ελλάδας». Κάλεσε επίσης, όλους, είτε είναι Ακελικοί, Δηκοϊκοί, Συναγερμικοί, Εδεκίτες ή οποιουδήποτε άλλου κόμματος να επιλέξουν γιατί, όπως εξήγησε, αυτό που χρειάζεται τώρα δεν είναι η κομματική επικράτηση αλλ’ η επικράτηση της Κύπρου.
Αλλ’ ευθύς αμέσως, ως νέος… πυρπολητής, ανατίναξε και τη σύνεση και τη σύμπνοια και την ενότητα. Μιλώντας εκτός κειμένου στους παρευρισκόμενους, ο Πρόεδρος είπε: «Σήμερα θέλω να σας δώσω ακόμα μια υπόσχεση. Αυτή η Κυβέρνηση και εγώ προσωπικά δώσαμε υπόσχεση στο κόμμα μας και στο λαϊκό μας κίνημα ότι θα δικαιώσουμε τη μνήμη των ανθρώπων, που έχουν δολοφονηθεί από τους μασκοφόρους (1959) κα να είστε σίγουροι ότι αυτό θα γίνει πριν τελειώσει η θητεία της Κυβέρνησης. Εφόσον άλλοι, που είχαν διπλό καθήκον να το πράξουν δεν το έπραξαν και μας ευλόγησε εμάς ο λαός να βρεθούμε στην εξουσία, θα το πράξουμε εμείς».
Δεν θα συζητήσουμε σήμερα αν η άνοδος στην εξουσία της αριστεράς είναι ευλογία ή κατάρα για τον τόπο. Αυτό είναι μια άλλη, πάρα πολύ μεγάλη ιστορία, που θα αναλυθεί εν καιρώ. Αυτό που θα αναλύσουμε σήμερα είναι το οξύμωρο της πολιτικής τεχνοτροπίας του Προέδρου. Δεν είναι νοητό, από τη μια να καλεί σε σύνεση, σύμπνοια, ενότητα και από την άλλη να τα ανατινάσσει όλα με ΑΚΕΛικές θρυαλλίδες. Αφού, λοιπόν, ο Πρόεδρος και το ΑΚΕΛ προκαλούν ξανά θα πούμε μερικά πράγματα, επειδή οι πολίτες σε αυτόν τον τόπο δεν κατάντησαν όλοι εσμός λωτοφάγων και λοβοτομημένων ανδραπόδων.
Ο αγώνας της ΕΟΚΑ, υπό το λάβαρον του Διγενή και με τις ευχές του Μακαρίου, ήταν αγώνας καθαρά απελευθερωτικός και αντιαποικιακός. Λογικά θα έπρεπε να αγκαλιαστεί από την πρώτη στιγμή και από το ΑΚΕΛ επειδή, συν τοις άλλοις, ο στρατηγός Διγενής είχε εξ αρχής αποκλείσει κοινωνικά ή ταξικά κριτήρια. Όλοι οι Έλληνες της Κύπρου, όπου και αν ανήκαν, ήταν ευπρόσδεκτοι στον υπέρ ελευθερίας αγώνα. Ο Διγενής, σε πολλές προκηρύξεις, επιστολές και διαταγές διαχώριζε τη σταλινική ηγεσία του ΑΚΕΛ από τους απλούς πατριώτες ΑΚΕΛικούς, πολλοί από τους οποίους προσέφεραν σημαντικές υπηρεσίες στον αγώνα.
Επειδή δεν είναι η πρώτη φορά και δεν θα είναι η τελευταία, που το ΑΚΕΛ, ο Δ. Χριστόφιας και άλλοι ΑΚΕΛικοί, εκτοξεύουν την ύβρη και ρίπτουν λάσπη στους αγωνιστές της ΕΟΚΑ, αναφερόμενοι σε «μασκοφόρους» «δολοφόνους» αριστερών, θα πρέπει να αποφασίσουν και να ξεκαθαρίσουν. Στο δεύτερο μέρος συνέντευξής του στη «Χαραυγή» (6.4.2010), ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ, Άντρος Κυπριανού, είπε και τούτα τα εκπληκτικά:
«Το κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου, στην αρχή, το ΑΚΕΛ ακολούθως, βρέθηκε στην πρώτη γραμμή των αγώνων του κυπριακού λαού είτε αυτοί ήταν εθνικοί και είχαν να κάνουν στην αρχή με την αποτίναξη του αποικιακού ζυγού και στη συνέχεια με την απελευθέρωση της Κύπρου, είτε ήταν κοινωνικοί-οικονομικοί αγώνες».
Με απλά λόγια, τον απελευθερωτικό και αντιαποικιακό αγώνα της ΕΟΚΑ τον έκανε το ΑΚΕΛ, αφού ήταν στην πρώτη γραμμή. Και η απελευθέρωση της Κύπρου οφείλεται στους αγώνες του ΑΚΕΛ. Τέτοιο θράσος! Τέτοια αναίδεια! Τέτοια διαστρέβλωση! Απορούμε, λοιπόν, και ρωτάμε:
Αφού το ΑΚΕΛ ηγήθηκε του απελευθερωτικού και αντιαποικιακού αγώνα του κυπριακού Ελληνισμού, να εννοήσουμε ότι οι «μασκοφόροι», στους οποίους έκανε αναφορά ο Πρόεδρος, ανήκαν στο ΑΚΕΛ; Άρα, ποιων «δολοφονηθέντων» θα αποκαταστήσει τη μνήμη, μέχρι το τέλος της θητείας του; Και αφού το ΑΚΕΛ ηγήθηκε του απελευθερωτικού και αντιαποικιακού αγώνα των Κυπρίων, η ΕΟΚΑ, υπό τις διαταγές του Διγενή και με τις ευλογίες του Μακάριου, ποιου αγώνα ηγήθηκε;
Οι ηγέτες του ΑΚΕΛ δεν πρόκειται να μας τρελάνουν με τις ηχηρές διαστρεβλώσεις τους. Να τους ξαναθυμίσουμε, συνεπώς, μερικά μόνον ονόματα αριστερών πατριωτών που, όχι μόνο εντάχθηκαν και βοήθησαν την ΕΟΚΑ αλλά και έδωσαν και το αίμα τους. Πρώτος και μεγάλος ήρωας, ο Χρήστος Κκέλης, από την Κισσόνεργα Πάφου. Έπεσε στις 7/3/1957, στην Τάλα, σε μάχη με τους Εγγλέζους αποικιοκράτες. Άλλος αριστερός πατριώτης, που σκοτώθηκε στις 27/9/1955 από τους Εγγλέζους, σε διαδήλωση στη Λεμεσό, ήταν ο Ανδρέας Γεωργίου, από τη Διερώνα. Ακόμα μερικά ονόματα: Ναπολέων Χριστοφή, από τη Νατά Πάφου, αντάρτης. Χαράλαμπος Καρασιαλής, μέλος της ανταρτικής ομάδας της Πιτσιλιάς. Κώστας Χ''Γιάννης Τσαεράς, από τη Φασούλα, σύνδεσμος του τομεάρχη Σταύρου Σταύρου. Ανδρέας Σάββα Μαππής, από τη Χάρτζια, μέλος ανταρτικής ομάδας Πενταδακτύλου, καταδικασθείς εις ισόβια. Ανδρέας Πιτσιαής, από την Κυθρέα, είχε κρησφύγετο και φιλοξενούσε καταζητούμενους…
Δεν χρειάζεται να θυμίσουμε προς τους αριστερούς συντρόφους υπό ποιες συνθήκες ο μ. Εζεκίας… δραπέτευσε (!) από το Γενικό Νοσοκομείο και βρέθηκε, πού; Όχι στη Μόσχα, όχι στη Βουδαπέστη, όχι στην Πράγα αλλά στο Λονδίνο! Απλώς να επισημάνουμε ότι η ενότητα προϋποθέτει από όλους σοβαρότητα και, προπάντων, την ελάχιστη κοινότητα στόχων, σκοπών, όπως και την ελάχιστη σύμπνοια, ομοθυμία όπως και πολλή και ανιδιοτελή αγάπη για τη δύστηνη και δούλη πατρίδα μας, την πεφιλημένη Κύπρο. Συνεπώς, Ακελικοί, Συναγερμικοί, Δηκοϊκοί, Εδεκίτες, Ευρωκό, Οικολόγοι και ανένταχτοι, μίαν έγνοιαν να έχουμε όλοι, να είμαστε στο «εμείς», κατά τον παππού Μακρυγιάννη και όχι στο κομματικό, ιδεολογικό, διεθνιστικό, κομμουνιστικό «εγώ». Τότε θα αρχίσει να οικοδομείται σιδηρά και αταλάντευτη, σωτήρια η ενότητα. Με ρεβανσισμούς, εκ των υστέρων, θα σπαρούν απλώς θύελλες που θα θερίσουν τον τόπο.
ΣΑΒΒΑΣ ΙΑΚΩΒΙΔΗΣ
Πηγή: ΣΗΜΕΡΙΝΗ
Με θάρρος
