Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

Το Ημερολόγιο της Νάσιας Μυλωνά

Η 20 Μαΐων Νάσια Μυλωνά μάς άφησε να διαβάσουμε τα όσα εκμυστηρεύεται κάθε μέρα στο ημερολόγιό της - όχι μπλογκ, χάρτινο, με αυτοκόλλητα και κλειδάκι. Ίσως και να 'ναι η μοναδική Ελληνίδα που δε διαδίδει ότι κάνει καριέρα στο εξωτερικό, αν και όντως κάνει.




Αγαπημένο μου ημερολόγιο....

«Είναι Σεπτέμβριος του 2008. Φεύγω για το πρώτο μου επαγγελματικό ταξίδι στο εξωτερικό. Νιώθω άγχος και περιέργεια μαζί. Προορισμός μου: το Μιλάνο. Μέρες που θα κάτσω: Άγνωστες. Ο Έλιο (σ.σ. ο μάνατζέρ της) απλά μου είπε να πάρω όσο το δυνατό περισσότερα ρούχα. Αυτό το άγνωστο μου τη δίνει».

«Έχει περάσει πια μία εβδομάδα και έχω μάθει την πόλη τόσο καλά, που πλέον έχω αποχωριστεί τον καλύτερό μου φίλο, το χάρτη. Μπορεί να μη μιλάω τη γλώσσα, αλλά περνάω πολύ καλά. Οι Ιταλοί έχουν πλάκα (το Ciao, bella μού φτιάχνει τη μέρα), αν και μερικές φορές είναι εκνευριστικά επίμονοι. Χθες μου έτυχε να πηγαίνω σε κάστινγκ και ένας Ιταλός με ακολούθησε και με περίμενε μία ώρα μέχρι να τελειώσω. Μου ζήτησε να με πάει στο σπίτι μου με το αυτοκίνητό του. Του είπα ότι θα πάρω το μετρό και τότε μου είπε "Θα πάρω κι εγώ, λοιπόν, το μετρό", και όντως το πήρε. Είναι τρελοί αυτοί οι Ιταλοί».

 «Έχω βαρεθεί τις σαλάτες και την υγιεινή διατροφή. Θέλω ένα πιάτο μακαρόνια με κιμά, σαν κι αυτό που μου φτιάχνει η μαμά μου».

«Πάω Παρίσι, μετά Ελλάδα και από εκεί Λονδίνο».

 «Σήμερα μου έτυχε κάτι εξωπραγματικό: Την ώρα που κοίταγα τα mail μου για να δω σε ποια κάστινγκ πρέπει να πάω, κάτι που ξέρεις ότι είναι μια πολύ βαρετή διαδικασία, είδα το όνομα του Τζάστιν Τιμπερλέικ. Ναι, θα πάω στο κάστινγκ για το fashion show της William Rast, του label στο οποίο βάζει την υπογραφή του. Δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω ακόμα. Έχω τόσο άγχος. Πάω στον καθρέφτη να προβάρω πώς θα μιλήσω, πώς θα σταθώ, να δω ποιο είναι το καλό μου προφίλ. Μου είναι αδύνατο να πιστέψω ότι θα τον δω. Ο Τζάστιν είναι ο ιδανικός άντρας για μένα, τι κι αν έχουμε διαφορά ύψους. Αυτά είναι λεπτομέρειες».

«Πήγα στο κάστινγκ. Νομίζω ότι ήμουν καλή, αλλά ο Τζάστιν δεν ήταν εκεί. Φόλα».

 «Γαμώτο. Πεθαίνω για τα τατουάζ και στεναχωριέμαι που δεν έχω, αλλά ο Έλιο δε με αφήνει να κάνω. Βέβαια, είδα προχθές ένα άλλο μοντέλο που είχε χτυπήσει ένα λευκό. Ήταν όμως σαν να είχε πάθει αλλεργία. Δεν πειράζει, φέτος το καλοκαίρι θα κάνω χένα. Σαν τα παιδάκια. Μήπως πριν από αυτό να κανονίσω μια φωτογράφιση που θα μου κάνουν σε όλο μου το σώμα ένα τεράστιο ψεύτικο tattoo

«Σήμερα είναι μια πολύ ήρεμη μέρα στο Λονδίνο. Έχει τον ιδανικό καιρό για να πάω στο Hyde Park, να πιάσω ένα μέρος από το οποίο δε θα περνάει πολύ κόσμος και να την πέσω αραχτή στο πάρκο».

«Πάει το day-off στο Hyde Park. Μόλις με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν να πάω τρέχοντας στο Leicester Square, όπου θα συνοδέψω τον Μπρούνο στην επίσημη πρεμιέρα του. Πώς θα φτάσω πιο γρήγορα; Θα πάρω το μετρό. Φεύγω σφαίρα».

«Τι χαμός κι αυτό το σημερινό. Δεν έχω ξαναδεί τόσο κόσμο να περιμένει και να ουρλιάζει για αυτόγραφο και τόσα φωτογραφικά φλας. Και ο Σάσα Μπάρον Κοέν όμως κύριος. Γνωριστήκαμε μετά το τέλος της ταινίας. Είπαμε τα τυπικά. Ήταν και η γυναίκα του εκεί. Τι κρίμα που δε μου έδωσαν ενθύμιο τη στολή που φόραγα όταν εμφανίστηκα μαζί με τον Μπρούνο στο κόκκινο χαλί. Όλη αυτή η στιλιστική υπερπαραγωγή μού άρεσε τρελά. Τρελά βέβαια μου άρεσε και η ταινία. Ο άνθρωπος είναι ιδιοφυία. Και το Borat είναι so 2006».

«Καλά, δε θα το πιστέψεις, εκεί που καθόμουν μέσα στο μετρό είδα τη φάτσα μου στο εξώφυλλο της εφημερίδας που κράταγε ένας κύριος. Ουάου. Τον ρώτησα όμως αν μπορώ να τη δανειστώ για λίγο και να τη δω και με γείωσε κανονικά. Και μετά σου λένε "αγγλική ευγένεια"».

«Αναρωτιέμαι πότε θα μου πουν αν θα με πάρουν στο σόου της William Rast».

«Με εκνευρίζει τόσο πολύ να με φωνάζουν Νάσα. Κι όταν το κάνουν και με ρώσικη προφορά, ακούγεται ακόμα πιο γελοίο. Έρχεται σε τελείως μεγάλη αντίθεση με το ρόλο ενός μοντέλο (γέλια)».

«Η σημερινή μέρα δεν υπάρχει. Μόλις έλαβα μέρος σε κάστινγκ σε μια διαφημιστική στη Leicesester Square για τη νέα διαφήμιση του Martini με πρωταγωνιστή τον Τζορτζ Κλούνεϊ και σκηνοθέτη τον Γκάι Ρίτσι. Ο ανταγωνισμός είναι πολύ μεγάλος. Fingers crossed».

«Νιώθω λίγο μόνη μου. Δεν είμαι καλά. Ίσως και να φταίει αυτό το χθεσινό shooting για το Depeche. O φωτογράφος, ένας Γιαπωνέζος, ο Γιου Κουάνγκ, που, παρεμπιπτόντως, μας μαγείρεψε και πάστα, κάτι περίεργες σαλάτες και ψάρι που το είχε πιάσει ο αδερφός του, με ήθελε λυπημένη. Για να είμαι καλή στο ρόλο μου, στο τέλος το πίστεψα και σήμερα είμαι χάλια».

 «Κάποιος με είπε Νάζια Μυλώνα. Έλεος πια. Δε λέω, είναι διασκεδαστικό να μη σε περνούν για Ελληνίδα και, κυρίως, όταν είμαι στην Ελλάδα -για να ακούω τι λένε οι διπλανές παρέες για μένα-, αλλά έχει γίνει λίγο κουραστικό πια».

«Ααααααα!!! Πήρα επιτέλους τη δουλειά της William Rast!!!»

«Κυκλοφόρησε το Dazed & Confused, που με έχει μέσα. Θυμάμαι εκείνη τη μέρα που εγώ ήμουν αραχτή στο σπίτι και κοιμόμουν και με πήρε ο Έλιο για να μου πει ότι την επομένη πετούσα για να κάνω Dazed & Confused. Αγχώθηκα και μόνο που το σκέφτηκα».

«Μίλαγα με μια φίλη μου σήμερα και της εξηγούσα ότι είναι ωραίο να τρως χυλόπιτες, γιατί αλλιώς δεν εκτιμάς την αποδοχή. Φυσικά και έχω φάει χυλόπιτα, και μάλιστα καυτή, την ευχαριστήθηκα όμως. Εδώ που τα λέμε, είμαι λίγο drama queen».

«Η μεγάλη μέρα έφτασε. Τζάστιν, σου 'ρχομαι!»

«Τα πάντα ήταν τέλεια. Η επίδειξη πήγε μια χαρά. Βγήκα και φωτογραφία με τον Τζάστιν. Δεν είπαμε πολλά πράγματα. Βέβαια, μου είπε ότι έχω πολύ ωραία μάτια - είχα φροντίσει να τα προσέξει: ζήτησα από τους στιλίστες να μη φορέσω γυαλιά ηλίου. Είναι θεός. Η Τζέσικα Μπιλ; Ούτε καν πρόσεξα αν ήταν εκεί».

«Η μαμά μού είπε ότι βρήκε ένα βίντεο από τότε που ήμουν μικρή και χόρευα παραδοσιακούς χορούς. Πολύ γέλιο. Τι κόλλημα κι αυτό. Το αγαπημένο μου δε τραγούδι ήταν το "Έλα, βρε Χαραλάμπη, να σε παντρέψουμε". Στο "Δεν τη θέλω - θα την πάρεις" έδινα ρεσιτάλ. Το μαντίλι πήγαινε και ερχότανε».

«Γυρίζω Ελλάδα».

 «Δεν πάνε καλά αυτοί οι Έλληνες. Σήμερα ήρθε ένας προς το μέρος μου με το κινητό του στο χέρι και απαίτησε να του δώσω το τηλέφωνό μου. Δεν του είχα ρίξει ούτε μία ματιά πριν από αυτό. Μου ήρθε να τον βρίσω».

«Κάθε φορά που πρέπει να φτιάξω βαλίτσες, γκρινιάζω. Αρχίζω να ρωτάω τον Έλιο πόσο καιρό θα μείνω, πόσα και τι ρούχα να πάρω και διάφορα άλλα τέτοια. Αυτήν τη φορά όμως δεν έχω να παραπονεθώ για τίποτα. Θα πάω Νέα Υόρκη στο πρακτορείο Ford. Ας βγει η working visa μου, και θα πάρω μαζί μου όχι δύο βαλίτσες, αλλά ένα σπίτι ολόκληρο».

Πηγή:yupi.gr

Με θάρρος
Related Posts with Thumbnails