Με τον Γιώργο Παπανδρέου να επιστρέφει σε τακτικές του παρελθόντος καμία Εξεταστική δεν μπορεί να φωτίσει τις ευθύνες για το έγκλημα που συντελέστηκε.
Εικονογράφηση: Diego Rivera: "La toma de Cuernavaca
Η τηλεοπτική θεματολογία των τριών πρώτων εβδομάδων του Φλεβάρη κινήθηκε σε δυο παραμέτρους. Την οικονομική κρίση εφ’ ενός και το διαζύγιο της Μενεγάκη εφ’ ετέρου. Όλο αυτό το διάστημα μια και για λόγους δουλειά τύχαινε να δουλεύω και με μια τηλεόραση, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω την εξέλιξη και των δυο θεμάτων. Και τώρα που το σκέφτομαι ακόμη δεν μπορώ να αποφασίσω ποιο από τα δυο ήταν πιο βαρετό. Στο τέλος κατέληξα στο συμπέρασμα, πως λόγω πρωταγωνιστών το πιο βαρετό από τα δυο ήταν το διαζύγιο της Μενεγάκη. Η άλλη παράσταση είχε τουλάχιστον περισσότερους πρωταγωνιστές, ταξίδια στο εξωτερικό, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (που είναι γεμάτο), τα δικά μας ταμεία ( που είναι άδεια), φόρους, απεργίες, αγρότες, μπλόκα, τελωνειακούς, Φαρισαίους. Το άλλο σήριαλ δεν είχε τέτοιο φαντασμαγορικό ντεκόρ. Έμοιαζε με ταινία ανεξάρτητης παραγωγής, τις λεγόμενες indie movies. Μ’ ένα τραπέζωμα για σούσι στη Κηφισιά δεν βγαίνει η παράσταση. Ας βρουν τίποτα κρυφούς εραστές, χαμένα παιδιά, από προηγούμενες σχέσεις, να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Λάμψη δεν είχε δει ποτέ αυτή η Μενεγάκη. Ξεροσφύρι θα τη βγάλουμε; Βάλε λίγο σασπένς κορίτσι μου. Ρίξε κάνα κλάμα. Ένα αχ-βαχ κι αυτό με το ζόρι. Γι αυτό νικητής σ’ αυτό το ριάλιτυ είναι η οικονομική κρίση.
Μετά από κάποιες καλές εμφανίσεις στα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης, ο Γιώργος Παπανδρέου, άρχισε να γυρίζει στις καλές παλιές τακτικές, που προϋποθέτουν ένα ακροατήριο που δεν έχει μυαλό στο κεφάλι του. Έτσι υπό τύπον ανθρώπου που προσγειώθηκε ξαφνικά στη Γη από το Φεγγάρι, ανακάλυψε ότι για όλα φταίνε τα πεντέμιση χρόνια που κυβέρνησε η Νέα Δημοκρατία. Πριν από αυτό όλα πήγαιναν ρολόϊ. Το «Τσοβόλα δώστα όλα», το «είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια», τον Κοσκωτά, το Χρηματιστήριο, την ΟΝΕ, την Γκόλντμαν Σακς την Ολυμπιάδα, το C4I και πολλά, πάρα πολλά ακόμη, προφανώς τα ξέχασε. Αλλά αυτό είναι φυσικό. Με τόσα αεροπορικά ταξίδια ένα μέρος του μυαλού μας μένει στους αιθέρες.
Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή. Η διαφθορά δεν είναι ούτε καινούργιο, ούτε ελληνικό φαινόμενο. Είναι εντολή της φύσης και πάνω σ’ αυτή την εντολή που γενικά προστάζει «το μεγαλύτερο κέρδος με το λιγότερο κόστος», στηρίχτηκε όλη η διαδικασία της εξέλιξης στη Γη. Κάθε οργανισμός έχει στο DNA του την εντολή να προσπαθεί να κερδίσει τα περισσότερα- την τροφή του και ότι αυτό σημαίνει στις μέρες μας, δηλαδή χρήματα και ότι αυτά μπορούν να αγοράσουν- κάνοντας το λιγότερο κόπο γι αυτό-δηλαδή με οποιονδήποτε τρόπο, έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι για να το πετύχει πρέπει να σκοτώσει, να κλέψει, να εξαπατήσει. Πάνω σ’ αυτή την επίγνωση είναι βασισμένες οι κοινωνικές νομολογίες, ξεκινώντας από τις δέκα εντολές του Μωυσή και φτάνοντας στις πολύπλοκες σημερινές νομολογίες, που σκοπό έχουν να βάλουν περιορισμό σ’ αυτή την φυσική ανθρώπινη τάση. Ο λόγος είναι το ότι όταν τα άτομα συγκεντρώνονται σε μικρές ή μεγαλύτερες ομάδες, σε κοινωνίες δηλαδή, τότε αυτό που προκύπτει είναι ένας καινούργιος "οργανισμός". Η κοινωνία δηλαδή, που για να επιζήσει τα άτομα πρέπει να περιορίσουν τις αδίστακτες ορέξεις τους για επικράτηση, χάριν του συνόλου. Αυτή η μετάβαση από το ατομικό στο συλλογικό δεν είναι μια εύκολη υπόθεση και καμιά κοινωνία δεν μπορεί να μάθει το μάθημά της με νουθεσίες. Το μαθαίνει, είτε με το ζόρι, με την επιβολή της βίας, είτε αν οι συνθήκες δεν ευνοούν κάτι τέτοιο, πληρώνοντας ένα βαρύ τίμημα. Το ανθρώπινο ον μαθαίνει να περιορίζεται μόνο περνώντας μέσα από το μάθημα της καταστροφής του. Μια κοινωνία είναι περισσότερο ή λιγότερο «πολιτισμένη» στο μέτρο που το ατομικό έχει παραχωρήσει τα πρωτεία στο συλλογικό.
Για να μην πάμε λοιπόν την ανασκόπηση μέχρι το 1453 ή το 1821, που κι εκείνες οι εποχές είχαν τα προβλήματά τους, ας έρθουμε στην πιο σύγχρονη εποχή, στην αρχή της δεκαετίας του πενήντα που μετά από ένα Παγκόσμιο και έναν Εμφύλιο η Ελλάδα έμπαινε στη σύγχρονη εποχή. Και να ήθελε να διαφθαρεί κάποιος τότε δεν θα μπορούσε γιατί δεν υπήρχαν τα λεφτά. Τα πρώτα λεφτά που μπήκαν στην Ελλάδα εκείνη την εποχή ήταν τα λεφτά του Σχεδίου Μάρσαλ και ένα μέρος από αυτά πήγε στην παραγωγική διαδικασία και ένα άλλο, του οποίου το μέγεθος δεν θα διαπιστώσουμε ποτέ πήγε στους πρώτους ελβετικούς λογαριασμούς εκείνης της εποχής. Αλλά ακόμη οι εστίες της διαφθοράς ήταν μικρές, γιατί και τα λεφτά ήταν λίγα, αλλά και γιατί στο σύνολό της η ελληνική κοινωνία παρέμενε κατά βάση ηθική. Παρ’ όλα αυτά οι λογαριασμοί στην Ελβετία είχαν αρχίσει σιγά σιγά να φουσκώνουν. Αλλά η έλλειψη χρημάτων διατηρούσε το όποιο σύστημα διαφθοράς, ακόμη ανοργάνωτο και με δράση ευκαιριακή. Το λυπηρό για τον πολιτικό, πρo της δικτατορίας κόσμο, αλλά και γι αυτόν που προέκυψε μετά τη δικτατορία, ήταν πως τα μικρότερα ποσοστά διαφθοράς σημειώθηκαν στην περίοδο της δικτατορίας, παρ’ όλο που έλλειψη κριτικής θα ευνοούσε το αντίθετο. Και αυτό αποτελεί μια ακόμη μεγάλη ντροπή για τον πολιτικό κόσμο και την φαυλότητά του. Να αποτελούν δηλαδή σε τελική ανάλυση, χειρότερο παράδειγμα, ακόμη κι απ’ την δικτατορία.
Η πρώτη περίοδος της Μεταπολίτευσης η επταετία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, δεν είχε εμφανή στοιχεία διαφθοράς. Ήταν εξ άλλου, άλλη εποχή και εκείνο που προείχε ήταν ακόμη το να κλείσουν οι πληγές που είχε αφήσει η δικτατορία και να μπούμε σε μια ήρεμη δημοκρατική περίοδο. Το Πασόκ του Ανδρέα Παπανδρέου έμοιαζε να έχει όσο αέρα χρειαζόταν στα πανιά του και κανείς δεν ήξερε, μια και η εποχή ήταν ακόμη ασταθής, αν ο δρόμος του Πασόκ για την εξουσία θα μπορούσε να «ανασταλεί» από μια καινούργια δικτατορία. Εξ άλλου δεν υπήρχαν ούτε τα λεφτά ούτε οι μεγάλες κρατικές επενδύσεις για να αναπτυχθεί ένα κλίμα διαφθοράς. Όλα κύλησαν ομαλά όπως είναι γνωστό και το Πασόκ ανέβηκε στην εξουσία τον Οκτώβρη του 1981, κερδίζοντας θριαμβευτικά τις εκλογές. Η άνοδος του Πασόκ στην εξουσία συνέπεσε με την ένταξη της Ελλάδας στη τότε ΕΟΚ. Και η πρώτη περίοδος διακυβέρνησης της χώρας από το Πασόκ δεν παρουσίασε εμφανή στοιχεία διαφθοράς. Το Πασόκ ήταν εκεί ενωμένο δυνατό, αλλά και πεινασμένο, αλλά ακόμη όλοι, ακόμη και οι Πασόκοι ήταν φοβισμένοι από την άνοδο του Πασόκ στην εξουσία και από το τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτός ο απροσδιόριστος «σοσιαλισμός». Παρ’ όλο που τα συνθήματα για έξοδο από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ, που ήταν και τα βασικά συνθήματα της προεκλογικής καμπάνιας του Πασόκ, μπήκαν σχεδόν άμεσα στο συρτάρι, οι ιθαγενείς ψηφοφόροι δεν έδειχναν να αντιλαμβάνονται τα βασικά στοιχεία που καθορίζουν το πολιτικό σύστημα στις χώρες της Δύσης. Εκείνο που δεν καταλάβαιναν οι ιθαγενείς ψηφοφόροι και που πολλοί αδυνατούν ακόμη να καταλάβουν, είναι το ότι οι πολιτικές διαφορές ανάμεσα στα κόμματα της εξουσίας είναι μόνο ρητορικές. Δεν έχουν καμιά απολύτως πρακτική σημασία. Εξαντλούνται σε ασήμαντες διαφοροποιήσεις πορείας.
Η διακυβέρνηση της Ελλάδας από τη Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ήταν πολύ περισσότερο «σοσιαλιστική» από το σημερινό Πασόκ ας πούμε, που εφαρμόζει αναγκαστικά ένα πολύ σκληρότερο πρόγραμμα από αυτό που είχε εξαγγείλει ο Κώστας Καραμανλής πριν από τις πρόσφατες εκλογές. Και αυτό ισχύει για όλες τις χώρες της Δύσης και ειδικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αποτελούν μεγάλα ή μικρότερα γρανάζια σε ένα συνολικό μηχανισμό με χαραγμένη πορεία, που κι αυτή καθορίζεται από τις διεθνείς εξελίξεις και όχι από τις ιδεολογικές διαφορές. Τα λάθη του Πασόκ στην πρώτη τετραετία του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν περισσότερο θεσμικά και αυτό ήταν αναμενόμενο μια και τα στελέχη του Πασόκ που κλήθηκαν να κυβερνήσουν δεν είχαν ιδέα από διακυβέρνηση. Και η ζημιά σε θεσμικό επίπεδο που έγινε τότε ήταν ένα από τα βασικά στοιχεία που διαμόρφωσαν το νοσηρό κλίμα που επικράτησε από τότε. Το Πασόκ μεταλλάχτηκε μετά τη δεύτερη νίκη του το 1985. Ο Ανδρέας Παπανδρέου που ήξερε πολύ καλά τι αντιπροσώπευε ο ίδιος δεν είχε καμιά εκτίμηση στους ίδιους του τους ψηφοφόρους. Εκείνο όμως που διαμόρφωσε το κλίμα της διαφθοράς ήταν ότι διαμορφώθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες. Υπήρχαν δηλαδή τα λεφτά. Που δεν ήταν άλλα από τις αθρόες εισροές χρημάτων από την Ευρώπη. Και έτσι η διαφθορά τότε στην Ελλάδα άρχισε να αποκτά τη μορφή και τα χαρακτηριστικά ενός πολύ καλά οργανωμένου συστήματος.
Στην πραγματικότητα το μόνο που λειτούργησε καλά στην Ελλάδα είναι το σύστημα Διαφθοράς που έβαλε τότε τις βάσεις του. Οι τεράστιες εισροές χρημάτων από την ΕΟΚ καθώς η εκάστοτε κυβέρνηση ήταν αυτή που διαχειριζόταν το σοβαρό χρήμα δημιούργησαν και την ανάγκη ενός απόλυτα θωρακισμένου συστήματος. Οι βασικές επιχειρηματικές δραστηριότητες, δημόσια έργα, εξοπλισμοί, τηλεπικοινωνίες, πετρέλαια κλ. μοιράστηκαν με σχετική «δικαιοσύνη» ανάμεσα σε επιχειρηματίες «αριστερής» και «δεξιάς» προέλευσης, οι οποίοι όχι μόνο εισέπρατταν, αλλά μοίραζαν και τις μίζες στο πολιτικό προσωπικό. Για τη θωράκιση του συστήματος, αλλά και για την εξόντωση κάθε πιθανής απειλής, οι επιχειρηματίες αυτοί, που λίγο αργότερα θα αποκτούσαν και την επωνυμία «Διαπλεκόμενοι», ανέλαβαν και να ελέγξουν ολοκληρωτικά το σύστημα ενημέρωσης. Τις δικές τους εφημερίδες και τα δικά τους κανάλια βλέπετε από τότε. Κάθε ηθικό στοιχείο, είτε στην πολιτική, είτε στα Μέσα Ενημέρωσης, είτε στο μεγάλο επιχειρηματικό τοπίο, ήταν στα προς απόσυρσιν, με όρους επιχειρηματικής, ηθικής ή και φυσικής μερικές φορές εξόντωσης. Ήταν κατά κάποιο τρόπο η Μεγάλη Ελληνική Μαφία. Κι αν αντί για «ελληνική» γράψουμε «ανθελληνική» που είναι και ακριβέστερο τότε το ακρωνύμιο γίνεται ΜΑΜ, που είναι και πιο ταιριαστό. Από τότε κάθε απόπειρα σωστής και χρηστής διακυβέρνησης πήγε περίπατο, καθώς όλοι ρίχτηκαν με μανία στο φαγοπότι. Καθώς τα λεφτά που μετατρέπονταν σε βίλες, κότερα, εξωχώριες εταιρίες και τραπεζικούς λογαριασμούς, ήταν σε νούμερα υπερθετικού βαθμού, σε σημείο που να μην φτάνουν ούτε για τις μισθοδοσίες, βρέθηκε και η απλή λύση. Ο εξωτερικός δανεισμός.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής παρέδωσε εξωτερικό δημόσιο χρεέος ίσο με 4 δις ευρώ, το Πασόκ του Σημίτη παρέδωσε χρέος 170 δις και ο Κώστας Καραμανλής παρέδωσε χρέος σχεδόν 300 δις. Ταυτόχρονα το Σύστημα χρειαζόταν για την προστασία του και ένα μεγάλο στρατό μισθοφόρων. Οι οποίοι εμφανίστηκαν με την μορφή των Δημοσίων Υπαλλήλων, σε αριθμούς πέρα από κάθε λογική. Και τριγύρω άλλες στρατιές σε άχρηστες επιτροπές και υποεπιτροπές με μόνο σκοπό να εξυπηρετούν μισθοφορικά το Σύστημα. Και όλα τα άλλα αφέθηκαν στην τύχη τους. Κάθε θέση εξουσίας ισοδυναμούσε με χρυσάφι. Και επειδή επίσης η κάθε θέση εξουσίας ήταν επισφαλής από τη φύση της, κανείς δεν ήξερε για πόσο θα μπορούσε να διατηρήσει αυτή τη θέση, όλοι βάλθηκαν να φάνε όσα περισσότερα μπορούσαν, όσο πιο γρήγορα μπορούσαν. Οι μεγάλες καταστροφές, όπως αυτή του Χρηματιστηρίου, ήταν μόνο θέμα χρόνου. Συγχρόνως η διαφθορά άρχισε να διαχέεται κάθετα και οριζόντια στην κοινωνία. Το Σύστημα εν γνώσει της δράσης του ολοκλήρωσε τη θητεία του μ’ εκείνο τον περίφημο Νόμο περί Ευθύνης Υπουργών, που θα αποτελέσει και το μνημείο αυτής της νοσηρής περιόδου.
Η διακυβέρνηση της χώρας από τον Κώστα Καραμανλή στο διάστημα 2004-2009 ήταν ένα ακόμη θλιβερό κομμάτι αυτής της συνολικής νοσηρής περιόδου που διάρκεσε σχεδόν τριάντα χρόνια, καθώς η Νέα Δημοκρατία του Καραμανλή συμβιβάστηκε αμαχητί με το Σύστημα που είχε υποσχεθεί να εξαρθρώσει και που ήταν ο λόγος που την οδήγησε στην εξουσία.
Η καταστροφή ήταν προδιαγεγραμμένη και ισοδυναμεί με μια μεγάλη καταστροφή σε μια πολεμική σύρραξη. Στο δυτικό κόσμο οι πόλεμοι διεξάγονται με οικονομικούς όρους και η Ελλάδα είναι η μεγάλη χαμένη με ευθύνη αποκλειστικά των ιθαγενών, οι οποίοι θα πληρώσουν και το τίμημα. Η Ελλάδα θα χρειαστεί τουλάχιστον δέκα χρόνια για να συνέλθει και θα είναι ευτύχημα αν στο τίμημα που θα πληρώσει δεν συμπεριλαμβάνονται και εδαφικές απώλειες.
Πηγή
